Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Μες τη νύχτα...

Τρέχω μέσα στη νύχτα...
εκεί όπου κανείς δεν με διακρίνει..
πηγαίνω όσο πιο μακριά μπορώ..για να μπορέσω να κρυφτώ..
Μέσα στην τσάντα μου,μονάχα ένα σεντόνι..για να τυλιχτώ το βράδυ..για να κρυφτώ από τη νύχτα..
Βρίσκω το πιο σκοτεινό μέρος..
βγάζω το σεντόνι...και τυλίγομαι..
Τα γονατά μου ακουμπάνε στο κεφάλι μου..
τα βλέφαρα μου τρεμοπαίζουν..τα νιώθω πάνω στο δέρμα μου..
Τα δαχτυλά μου έχουν πιάσει τα πόδια μου,τα νιώθω παγωμένα..
Μπορώ να αισθανθώ την καρδιά μου..
φοβισμένη είναι...μα συνάμα αγριεμένη..και ελεύθερη..
Περιμένω ώσπου ξημερώσει..για να φύγω από εδώ....
ίσως βρω ένα σύννεφο να ανέβω...
 Η πεταλούδα πάει στο φως κι ας είναι να την κάψει
ξανάρχομαι κι ας ξέρω πως ποτέ σου δε θ’ αλλάξεις.... 
 Sof...=)

2 σχόλια:

  1. "Η πεταλούδα πάει στο φως κι ας είναι να την κάψει. Ξανάρχομαι κι ας ξέρω πως ποτέ σου δε θ’ αλλάξεις."
    ειλικρινά πανέμορφο,και ισχύει τόσο..

    ξέρω πως θα είσαι ο ίδιος,θα μείνεις ίδιος,κι εγώ χαζή.γιατί θα βρίσκομαι πάντα γύρω από εσένα.γύρω από το φως σου θα τριγυρνώ..μια ανόητη,πεισματάρα πεταλούδα.ναι,αυτό είμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή