Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Βήματα στην θάλασσα,συναισθήματα..

Θυμάσαι που παίρναμε κρυφά βότσαλα
και τα πετούσαμε στην θάλασσα ?
Προσπαθούσες να μου μάθεις να πηδάνε στην επιφάνεια...
 ~~
-διάλεξε ένα βότσαλο..
με τα ακροδάχτυλα βυθισμένα στο νερό έψαχνα να βρω...
-αυτό εδώ.ναι αυτό θέλω.
θυμάμαι το χάιδεψες,το έκλεισες στην παλάμη σου,μετά το φύλαξες.
-πιάσε ένα άλλο.
δεν ρώτησα το γιατί.
-ορίστε,αυτό εδώ.
με το ένα χέρι έπιασε το χέρι που κρατούσα την πέτρα..και με το άλλο έπιασε την μέση μου...ένιωθα την ανάσα του τόσο κοντά..
-θα μετρήσουμε,στο τρία θα το ρίξουμε.
εγώ μετρούσα δυνατά και αυτός από μέσα του.
-1,2,3
ούτε που κατάλαβα πότε έφυγε από το χέρι μου  και έκανε τόσα βήματα στην θάλασσα.
-είδες?ήταν τόσο απλό
-μόνη μου ποτέ δεν το κατάφερα.
 -κάτι θα έλειπε γι αυτό.
-ίσως.μα είναι παράξενο.
-τι είναι παράξενο?
-πώς γίνεται να έκανε επτά "βηματάκια"?
-αφού τόσα είναι τα γράμματα.
-μα,24 δεν είναι?
-εγώ ξέρω πως το Σ'αγαπάω έχει επτά.
δεν μίλησα.απλά έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του και πήρα το βότσαλο που είχε φυλάξει.
-να δούμε αν μου έμαθες καλά.μέτρησε πόσα θα κάνει τώρα.
το έριξα.
-9!τόσα πολλά...πιο καλά και από εμένα έμαθες.
-ναι,9...τόσα είναι τα γράμματα.
-ποιά γράμματα?
-της φράσης:εγώ να δεις.
σιωπή.
-ξέχνα βότσαλα και θάλασσα.Σ'αγαπάω
 -εγώ να δεις...
μία αγκαλιά και το "παιχνίδι" 
συνεχίστηκε.

Sof...=)
 

 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

τοίχος,δεξιά κ'αριστερά

Και ψάχνω μες τα στενά την ύπαρξη σκιάς σου..
στα σοκάκια χαραγμένα "Σ'αγαπώ ακόμα" και μισοσβησμένα "Δεν θα σε αφήσω"
Στους τοίχους ζωγραφισμένοι "ανεκπλήρωτοι έρωτες"
και στην ατμόσφαιρα μυρωδιά από αγκαλιές στην βροχή.

Να φωνάξω το όνομά σου θέλω,
να ακουστεί παντού.
Να το ακούσεις εσύ..
και να φωνάξεις το δικό μου...
σε κάθε στενό που διασχίζω
να αφήνω λίγο από το άρωμα μου...
αν περάσεις από εκεί να το ακολουθήσεις,
να γυρίσω και να σε αντικρίσω...
να βρέχει,να αγκαλιαστούμε,να μυρίσει όλη η πόλη 
από την μυρωδιά αυτή...


όνειρο και αυτό,
εξατμίζεται κάθε εικόνα στον χρόνο..
περνάει ο καιρός...
κάτι μένει,σαν πληγή, που δύσκολα επουλώνεται..
σα σημάδι από κάποια πληγή στο δέρμα πάνω..
απλά αυτή βρίσκεται κάπου πιο βαθιά..
Πώς να εξαφανιστεί?
Μένει..

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

δύο ουρανοί*

Θα μαζεύω βότσαλα 
να τα ρίχνω στην θάλασσα να σχηματίζουν αστέρια και φεγγάρια.
θα κολυμπώ ανάμεσα τους,στον δικό μου ουρανό.
θα παίρνει το χρώμα κάθε ευχής,κάθε σκέψης.
 και όταν είναι μαύρος θα ρίχνω χρωματιστά λουλούδια...
θα φωνάζω τραγουδιστά πεταλούδες..
με το άγγιγμα τους να γαληνεύει..
να παίρνει χρώμα από τα μάτια μικρού παιδιού..
~~~~
Δάκρυα γοργόνας θα μουσκεύουν την ακρογιαλιά
πανσέληνος το βλέμμα των παιδιών που τραγουδάνε ψιθυριστά παραμύθια με νεράιδες και ξωτικά.
Πιασμένα από το χέρι θα σχηματίζουν τώρα αυτά τον ήλιο.
Το τραγούδι τους,πουλιά στον ουρανό.
Ένας ουρανός γεμάτος παιδικά χαμόγελα και ευτυχία.
Αθωότητα και γαλήνη.
~~~~
Δύο ουρανοί..
νύχτα και μέρα...
αυτούς θέλω να αντικρίζω..
σαν δύο άσπρα περιστέρια να πετάνε και να μου μεταδίδουν όλα αυτά.




SOF...=)

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Ταξίδι στο άγνωστο

Και νιώθω ήδη τις σταγόνες βροχής στο πρόσωπό μου..
να δίωχνουν δάκρυα παρελθόντος..
να βλέπω ξεχασμένα χαμόγελα στον ουρανό..
και τα αστέρια να χορεύουν στο μπλε,
σα να είναι ο τελευταίος τους χορός..
Συγχρόνως να ακούω "το βαλς των χαμένων ονείρων"
να ταξιδεύουν οι σκέψεις με σπασμένα φτερά
με οδηγό ένα λαβωμένο ξωτικό.

Καλό Μήνα=)
Sof...=)