Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Απόσταση 0.

Έγινε η απόσταση λίγα βήματα.
Έγιναν τα σώματα ένα.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει "Σ'αγαπάω για πάντα".
Και δεν με νοιάζει πόσο θα είναι το πάντα.
Με νοιάζει που πια δεν χρειάζεται να κλείνω τα μάτια μου για να σε δω,
αλλά σε έχω εμπρός μου όποτε θελήσω.
Πρωτόγνωρο συναίσθημα για εμάς,
μα ονειρεμένο θα έλεγα.
Πόσα βράδια περίμενα γι αυτό,
-για εσένα-.
~~
 Ας μην μιλάμε για λίγο,
πάρε με αγκαλιά 
και κράτα με όσο πιο σφιχτά μπορείς
να νιώσω ότι δεν είναι ένα από τα όνειρα που έβλεπα κάθε νύχτα.
~~
Πλέον είσαι όνειρο της μέρας και της νύχτας.
-Αληθινό-.

                                                                            σ'αγαπάω και θα σ'αγαπάω.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Χειμώνας 1/2.

Περνάω από το γνωστό μέρος,
τη γνωστή ώρα.
Ένα μελαγχολικό ζευγάρι μάτια,
ένα μοναχικό σώμα.
Πάντα η ίδια επιθυμία,
να το πλησιάσω,
να το αγγίξω.
Τον χειμώνα αυτό,
η επιθυμία έγινε πράξη.
Ένα πρωινό κατάφερα 
και τον πλησίασα.
Με μικρά βήματα,
φτάνω έως εκεί
που μπορώ να διακρίνω 
το χρώμα των ματιών του.
Ένα γαλάζιο χειμερινής θάλασσας
με δόσεις κόκκινου,
όπως οι ακτίνες του ηλίου 
που πέφτουν πάνω της.
Δυο χούφτες κλειστές από φόβο
και μια ψυχή που ήθελε να δραπετεύσει.
Προσπαθώ να βγάλω φωνή,
δυο τρεις φθόγγους έστω.
Μα μάταια.
Μονάχα τον κοιταώ,
νιώθω χαμένη και μόνο
με τη μορφή του.
Εκείνος σιωπηλός,
σχηματίζοντας κύκλους τα μάτια του.
Εγώ περιμένω να γίνουν καμπύλη γραμμή
τα χείλη του.
Νιώθω την καρδιά του να κυματίζει.
Αδυνατώ,αλήθεια,να προσμένω
κι άλλον χειμώνα.

-Γεια σου άγνωστε-γνωστέ.
(δεν απαντάει με φωνή παρά με τα μάτια)
Κάθε πρωί δραπετεύει η ψυχή μου σ'εσένα,του λέω με διακεκομμένη φωνή κι αναπνοή.
Δε ξέρω το πως και το γιατί,συμπληρώνω.
Μη με κοιτάς σιωπώντας.
-Κάθε πρωί,μικρή,περιμένω για τούτη εδώ τη στιγμή.
-Τι εννοείς;Για ποια στιγμή μιλάς;
-Τη στιγμή που θα ταξίδευε η δική μου ψυχή με τη δική σου.Δε ξέρω το πως και το γιατί.Καταλάβαινα-ένιωθα τις ματιές από τα γεμάτα αγάπη μάτια σου.
-Ποτέ δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε μία λέξη,ούτε ένα καλημέρα,μονάχα κλέφτικες ματιές.Δε ξέρω το πως και το γιατί.
-Γνώριζα πως από μακριά δε θα έχανα το βλέμμα σου.Πλέον,όλα πάνε κι έρχονται τόσο εύκολα κι εμείς μένουμε αμέτοχοι.
-Άσε ελεύθερες τις χούφτες σου.Άνοιξέ τις σα φτερά πουλιού.Θα απλώσω τα χέρια μου στα δικά σου,σαν σύνδεση δυο σωμάτων-ψυχών.Δεν αφήνω τους χειμώνες μου να χαθούν έτσι,δεν αφήνω εσένα χειμώνα μου.Πάντα ήξερα πως το κόκκινο στα μάτια σου,ήταν η πιο δυνατή μου αγάπη.
 -Σιωπή.

Sof..

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

το όλον μου.

Ανήσυχη η θάλασσα,
μελαχγολικός ο ορίζοντας,
αμήχανα τα κύματα.
 Με ακουμπάει μια ακτίνα ηλίου
και νιώθω λες και σχίζεται το στέρνο μου.
 Ένα κύμα σκάει στα πόδια μου,
η δύση είναι.
Φεύγει,φεύγεις.
Εγώ μένω κι ο ήλιος φεύγει,
φεύγει το φως μου.
Δεν βλέπω τον ορίζοντα,
 ακούω μονάχα τα κύματα,
και το σφύριγμα που κάνει ο ήλιος καθώς συναντιέται με την θάλασσα.
Έτσι είμαι κι εγώ,
σ'ακουμπάω και σφυρίζει το μέσα μου,
σε αισθάνομαι,
με αισθάνομαι..
Ελεύθερη,μα συνάμα δεμένη με τα δεσμά σου.
δεσμά οι αισθήσεις,
ένας κόσμος αισθήσεων.
ένας κόσμος εσύ,
το όλον εσύ,
το μέρος εγώ.
Μέσα σου ολοκληρώνομαι,
και φτάνω στην ευδαιμονία.
 Μία Εδέμ,
ένας παράδεισος.
ο παράδεισος μου.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

άνεμος η αγάπη.


ήρεμη θάλασσα,
ξαφνικά κύματα,
μικρά,
μικρά αρχικά,
                                             μετά μεγάλα,
                                       μεγάλα με ένταση..
~~
 ήρεμη ψυχή,
με ελάχιστες φθορές,
χαραγμένος πάνω της ο "άνεμος".
~~
 άνεμος για την δημιουργία κυμάτων,
άνεμος για την εμφάνιση φθορών και ανεξίτηλων αισθημάτων.
 ~~
ξαφνικά φυσάει μέσα σου,
χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το πως και το γιατί,
απλά εμφανίζεται και "ξυπνάει" κάθε σκιά σε κάθε κρυφή γωνία.
~~
ξέφυγε από τον ασκό του Αιόλου
και διαδραματίζει ρόλο με αδυσώπητο χαρακτήρα.
προσπαθείς να το στριμώξεις ξανά μέσα στον ασκό,
μα μάταιη η κάθε προσπάθεια...




**ανεξίτηλος έγινες.

Sof...=)

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Πλάνη.

"Αναζητείται ελπίς"
 ψιθύρισε το κορίτσι.
Ένας ψίθυρος με μία ψυχή που κραύγαζε.
"Αναζητέιται οξυγόνο"
φώναξε.
Μια φωνή με διακεκομμένη αναπνοή.
Άκου με,

ζω σε έναν κόσμο καμμένο,
σαν χαρτί γραμμένο μέσα σε φωτιά.
Χάνονται αυτά που έχουν γραφτεί.
Κοιτάζω έναν ουρανό με σύννεφα,
εισπνέω αέρα θέλοντας να με πνίξει.
Χαιρετάω πρόσωπα φαινομενικά χαρούμενα
και γνωρίζω ψυχές εξαπατημένες.
Απορώ με την γύμνια αυτών που "βιάζουν" κάθε πτυχή
  του κόσμου.
Γνωρίζω όμως το πόσο βιασμένη είναι η δική τους ψυχή.
 Αδυσώπητο το κλίμα.
Αδυσώπητο σου λέω.
Οι ψυχές των ανθρώπων παιχνίδι δεν είναι.
Σκληρό να τις καταπατάς.


Sof..

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Περιπλάνηση.

Φιγούρες σκιών περιπλανιούνται,
περιπλανιούνται εδώ κι εκεί.
Γυμνές από ψυχή,
γυμνές από αισθήματα.
Σε μια πόλη με νεκρά βήματα,
ψάχνουν αυτό το κάτι,
αυτό το ανέγγιχτο,
το άπιαστο,το άυλο το όνειρο.
  ~~
Πιο'κει παλεύουν,
παλεύουν με το φως,
το φως της νύχτας,
το φως του φεγγαριού.
 Τους σβήνει βλέπεις τα ίχνη η πανσέληνος,
μα αυτή ακάθεκτη φωτίζει.
Φωτίζει δρόμους και στενά,
σοκάκια και κρυφές γωνιές.
Τρόμαξε η πόλη όλη,
τρόμαξε από την γύμνια τους,
τρόμαξε από την γύμνια της ψυχής τους.



 *δύσκολα ξεχνά η καρδιά.

Sof...=)
 

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

βυθός.

Στερνιαίο σφύξιμο,
διακεκομμένη αναπνοή.
~~
Ψάχνεις φως στο σκοτάδι,
και σκοτάδι στο φως.
 Περιμένεις βροχή το καλοκαίρι
και ζεστά πρωινά τον χειμώνα.
Προσμένεις μια συλλαβή να βγει,
να κυλήσει σα νερό προς εκείνον,
να τη συλλάβει,να την αγκαλιάσει,να τη νιώσει
γιατί έτσι θα νιώσει εσένα.
 Μα οι μάταιες προσπάθειες
και το αδιάφορο βλέμμα του πονάνε.
Έτσι το σφύξιμο γίνεται όλο και πιο έντονο,
σα να είσαι βυθισμένη σε ωκεανό και να προσπαθείς διακαώς να φτάσεις στην επιφάνεια,
να βγάλεις την άκρη της παλάμης σου να νιώσεις τον αέρα που θα την διαπερνά.
Αλλά κάτι σε κρατάει σφιχτά από τον αστράγαλο...και μένεις εκεί..
ο χρόνος κυλάει αμείλικτα,
εσύ ακόμη προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια.



Sof