.χμ.

Ακόμα αντέχω,ναι!

Δες με!

 Δεν έχω μαραθεί..

Ακόμα τα φτερά μου είναι δυνατά,ικανά να πετάξουν..

Δεν ξέρω όμως μέχρι που θα μπορέσουν να με πάνε..

Δεν ξέρω αν μπορέσουν να με γυρίσουν πίσω..

Υπάρχει ο φόβος μέσα μου,αν με γυρίσουν τελικά..τι θα δω...?

 Αισθάνομαι σαν ένα τριαντάφυλλο,όχι εκατόφυλλο..ίσα ίσα 2,3 πέταλα..μα ακόμα υπάρχουν..

Τα αγκαθάκια ανύπαρκτα..

Αισθάνομαι δέος..

Φόβος και έκπληξη μαζί..

Είναι φορές που νιώθω πως είμαι χαμένη,χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο..

Πού θα με οδηγήσει όλο αυτό?

Γιατί να μην αφεθώ?

Γιατί να με καταπνίγει η αίσθηση του φόβου,της αδυναμίας?

Θα ήθελα απλά να είμαι ένα τριαντάφυλλο..ζωντανό..δεν χρειάζομαι εκατό φύλλα..

Απλά ίσα ίσα να μπορώ να κρύβομαι πίσω από αυτά..

Να μπορώ να ζήσω την ημέρα...και να αντέχω τις σταγόνες τις βροχής..

Γιατί η νύχτα είναι σκοτεινή..και φοβάμαι στο σκοτάδι..

Όταν βρέχει,οι σταγόνες της βροχής με χτυπάνε...δεν μπορώ να αντέξω για πολύ,το νιώθω..

Έίμαι ένα σημείο πριν μαραθώ...και η νύχτα δεν κάνει κάτι για να με βοηθήσει..απλά σκορπίζει το σκοτάδι της..και με αφήνει να ζω εκεί...

Ίσως τελικά να υπάρχει κάτι που να με παρηγορεί και να βαστάει τα λιγοστά πέταλά μου..

Το φεγγάρι..μαζί με τα στέρια...

Άλλα όταν δεν είναι εκεί αυτά...?

Καταστρέφομαι αργά..ήσυχα..λυγίζω.. 

ξεκόλλα χαζή Σοφία..μια ιδέα είναι όλα

Sof...=)