Κύματα νομίζω είναι...

'Εμαθα,το να πατάς στα κύματα και να προχωράς είναι δύσκολο..

Είναι δύσκολο όταν είναι μεγάλα και δυνατά...

Πιο εύκολο όμως όταν είναι ελάχιστα και μικρά..

Δεν παύουν όμως να είναι κύματα...

 Θέλεις να προχωρήσεις μπροστά και δυσκολεύσε τόσο...που όσο πιο μεγάλα είναι τόσο όσο σκάνε πάνω σου σε πονάνε..σα να σου μαστιγώνουν το κορμί...

Έτσι εφόσον έκανες το βήμα..πώς να ξεφύγεις? Μπαίνεις στην αρένα και πολεμάς..πολεμάς μέχρι να ηττηθείς ή να κερδίσεις..

Άλλες φορές τα σημάδια από τον αγώνα είναι τόσα πολλά και οδυνηρά...και άλλες φορές είναι ελάχιστα...μα πονάνε πονάνε έξίσου...

Έτσι και τα κύματα..

Έτσι και οι αποφάσεις..

Έτσι και η ζωή...

ο έρωτας..

η αγάπη...

διάφορες καταστάσεις..που όταν μπαίνεις στο τρυπάκι τους θα βγεις πιο δύσκολα παρά εύκολα..

Σίγουρα όμως υπάρχει έξοδος..ναι υπάρχει..όσο μακριά,σκοτεινή και αν είναι...

Κοίτα μπροστά...την πλησιάζεις..το κλειδί είναι αριστερά σου...

Τα κύματα μόλις πλησιάζεις εκεί..θα ησυχάζουν..θα το δεις..θα ηρεμούν..

Όπως θα ηρεμείς και εσύ ο ίδιος...

Περπάτα πάνω τους...πέρνα τα...νιώσε τον αέρα στο πρόσωπο σου...και τον ήλιο στα μάτια σου...τον ουρανό στην παλάμι σου..και τα αστέρια στην καρδιά σου...

χαρμολύπη είναι θαρρώ!

Καληνύχτες!φιλιά στα μουτράκια σας!

SOF...=)