Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

*Από μία έρημο,σε μία αγκαλιά...

Ξαφνικά,χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να διασχίζω μία έρημο,
κοίταξα γύρω μου,δεν υπήρχε τίποτα..
απεγνωσμένα έψαχνα μία πηγή,ένα σημάδι ζωής...
Περπατούσα για ώρες...ο ήλιος είχε πέσει..φαινόταν ίσα ίσα η σκιά του φεγγαριού...
μου φώτιζε με το λιγοστό φως του, τον δρόμο που διέσχιζα..
Είχα χάσει κάθε ελπίδα,
Είχα χάσει κάθε όνειρο,
Κάθε σκέψη,
Κάθε γλυκιά ανάμνηση,
Ο ουρανός σκοτείνιασε,
Έκατσα κάτω,νιώθωντας χαμένη σε αυτή την μεγάλη και ατελείωτη έρημο..
Η θερμοκρασία είχε πέσει κατακόρυφα..
Ένιωθα το κορμί μου να τρέμει,να μην μπορώ να το καθησυχάσω,
Με το μαντήλι μονάχα που είχα προσπάθησα να τυλιχτώ..
έγινα ένα κουβάρι με την άμμο..
Καθώς πάλευα με το κρύο, την έρημο,τις αντοχές μου,καθώς ακόμη και με τον ίδιο μου τον εαυτό,με την άκρη του ματιού μου ξέφυγε μια ματιά μου στον ουρανό..
Έίδα ένα μόνο αστέρι..δεν ήταν τόσο φωτεινό,μα μπορούσα να το διακρίνω..
Το είδα να πέφτει...πρόλαβα και έκανα μια ευχή...
Έκλεισα τα μάτια...και ονειρεύτηκα να βρίσκομαι μέσα σε μία ζεστή,σφιχτή αγκαλιά..φοβόμουν να τα ανοίξω,γιατί θα βρισκόμουν πάλι εκεί..εκεί που το κορμί μου είχε χαθεί..εκεί που είχα χαθεί εγώ..
Πήρα την απόφαση,άνοιξα τα μάτια,δεν μπορούσα να πιστέψω ότι βρισκόμουν στην πραγματικότητα μέσα στην αγκαλιά,όπου είχα ονειρευτεί...
Δεν έτρεμα πλέον..και ένιωθα τα μάτια μου ζεστά...
Μα,πώς βρέθηκα εκεί? Ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω..μα μάταια προσπαθώ..

 *λέξεις κομμάτια...
Sof..=)
 

3 σχόλια: