*Με μία βαλίτσα...

Με μία βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις έκλεισα την πόρτα μου

Δεν χρειάστηκα τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο να πάρω μαζί μου

Πήγα στον πλησιέστερο σταθμό τρένων..

Έκοψα το εισητήριο μου,

Ώρα αναχώρισης:Άγνωστη

Προορισμός:Μη προβλέψιμος

Περιμένα δίπλα από τις ράγες του τρένου,

Ένα παγκάκι ξύλινο,άψυχο που από την μία πλευρά έγερνε..και ακουμπούσε κάτω στο έδαφος..

Ήταν όμως το μόνο που υπήρχε..

Έκατσα,άφησα στα πόδια μου την βάλιτσα..δεν την έχασα λεπτό από τα μάτια μου

Το περιεχόμενο:16 χρόνια αναμνήσεων.

Περιμένα,περιμένα..

Δεξιά αριστερά το κεφάλι..

Έπιανα,άφηνα ένα τουφάκι από τα μαλλιά μου.

Το άκουσα να έρχεται.

Κάνω να πιάσω την βαλίτσα,να σηκωθώ να στρέψω το κεφάλι μου μπροστά.

Μα κάτι,αλήθεια,με κράτησε.

Έκατσα σιωπηλή και έστρεψα το κεφάλι μου από την αντιίθετη πλευρά.

Το άφησα να περάσει.Ουτέ καν στάση δεν έκανε.

Άρχισα να παίζω πάλι με τα μαλλιά μου.

Μετά από το πρώτο τρένο που άφησα.

Πέρασαν και άλλα,και άλλα,και άλλα

Μα εγώ απλώς τα άφηνα να περνάνε.

Ουτέ να τα κοιτάξω.

Μόλις περνούσαν έβλεπα μόνο τον καπνό τους που είχε μείνει,μετά εξαφανιζόταν και αυτός.

Κάθησα εκεί,στο παλιό παγκάκι.

 Το εισητήριό μου,στην παλάμι μου.Να έχει γίνει χίλια κομμάτια.από τα ιδρωμένα και ζεστά χέρια μου,

Άνοιξα την παλάμη μου,και φύσηξα να φύγουν όλα.Τα είδα να πετάνε μπροστά μου.έφυγαν σαν τα τρένα.

Είχε νυχτώσει.

Από στιγμή σε στιγμή θα περνούσε το τελευταίο.

Σκεφτόμουν τι να κάνω.

Το άκουγα,πλησιάζε,

Δίσταζα.

Το άφησα να περάσει και αυτό.

Σαν πουλιά στον ουρανό ήταν.

Και εγώ,το πιο δειλό πουλί.δεν έφυγα.δεν πέταξα.

Γλυκιές καληνύχτες!φιλιά..

SOF..=)