Ένα ξωτικό της πόλης με πλησιάσε.
Με το χέρι του ακούμπησε το χαμόγελο μου,
προσπάθησε να δει μάλλον αν είναι αληθινό.
Πήρε το χέρι μου και από τα δάχτυλα τον δείκτη...
Προσπάθησε να μου δείξει τον ήλιο και κάτι σύννεφα.
Έφυγε σιωπηλά.
Το βράδυ ξανά ήρθε εκεί που καθόμουν μόνη.
Ακούμπησε τα δάκρυα μου
Τα φίλησε.
Προσπάθησε να δει μάλλον αν είναι αληθινά.
Μετά με τον δείκτη ξανά μου έδειξε τα αστέρια και το φεγγάρι.
Με έπιασε και με πήγε κάτω από το φως του φεγγαριού
κάτω από την λάμψη των αστεριών
όλα έγιναν αθόρυβα..
Το φεγγάρι όμως έμοιαζε να ήταν μισό.
Έτσι όπως ένιωθα και εγώ καθώς με εγκατέλειψε,
το ξωτικό της πόλης μου.
'Ολα μοιάζουν τόσο ανούσια.
Νομίζω πως είχε καταλάβει ότι το χαμόγελο ήταν αληθινό,
όπως και τα δάκρυα του αποχωρισμού.
*πάρε με να πετάξουμε τουλάχιστον πάνω από την πόλη μας
SOF...=)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου