Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

βυθός.

Στερνιαίο σφύξιμο,
διακεκομμένη αναπνοή.
~~
Ψάχνεις φως στο σκοτάδι,
και σκοτάδι στο φως.
 Περιμένεις βροχή το καλοκαίρι
και ζεστά πρωινά τον χειμώνα.
Προσμένεις μια συλλαβή να βγει,
να κυλήσει σα νερό προς εκείνον,
να τη συλλάβει,να την αγκαλιάσει,να τη νιώσει
γιατί έτσι θα νιώσει εσένα.
 Μα οι μάταιες προσπάθειες
και το αδιάφορο βλέμμα του πονάνε.
Έτσι το σφύξιμο γίνεται όλο και πιο έντονο,
σα να είσαι βυθισμένη σε ωκεανό και να προσπαθείς διακαώς να φτάσεις στην επιφάνεια,
να βγάλεις την άκρη της παλάμης σου να νιώσεις τον αέρα που θα την διαπερνά.
Αλλά κάτι σε κρατάει σφιχτά από τον αστράγαλο...και μένεις εκεί..
ο χρόνος κυλάει αμείλικτα,
εσύ ακόμη προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια.



Sof

11 σχόλια:

  1. κι όταν ανέβεις από το βυθό,
    θα καταλάβεις πως ήταν μάταιο όλο αυτό το σφίξιμο!
    και πως μπορούσες να κολυμπήσεις,
    αλλά φοβόσουν.


    γιατί ο φόβος,πάντοτε μας κρατάει πίσω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έγραψε το σοφακι! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κύριε Πολιτόπουλε,
    υπέροχο το σχόλιο σας για ακόμη μια φορά...το μυαλό ταξίδεψε από τον ουρανό έως τον βυθό της θάλασσας...

    σας ευχαριστώ πολύ!
    Καλό σας βράδυ =)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο, Σοφία μου! Και εκφραστικό μέσα απ'τις έντονες αντιθέσεις.

    Καλό ξημέρωμα :)

    υγ: Η φωτογραφία είναι τόσο μα τόσο ταιριαστή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σεβάχ μου σ'ευχαριστώ πραγματικά!
      καλό ξημέρωμα και σε εσένα!

      υγ.αυτό ήθελα να καταφέρω,χαίρομαι =)

      Διαγραφή
  5. Κι όμως, έβρεξε σήμερα...
    Κάποτε, είμαστε πιο δυνατοί απο τις αλυσίδες που μας κρατάνε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή