Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

το όλον μου.

Ανήσυχη η θάλασσα,
μελαχγολικός ο ορίζοντας,
αμήχανα τα κύματα.
 Με ακουμπάει μια ακτίνα ηλίου
και νιώθω λες και σχίζεται το στέρνο μου.
 Ένα κύμα σκάει στα πόδια μου,
η δύση είναι.
Φεύγει,φεύγεις.
Εγώ μένω κι ο ήλιος φεύγει,
φεύγει το φως μου.
Δεν βλέπω τον ορίζοντα,
 ακούω μονάχα τα κύματα,
και το σφύριγμα που κάνει ο ήλιος καθώς συναντιέται με την θάλασσα.
Έτσι είμαι κι εγώ,
σ'ακουμπάω και σφυρίζει το μέσα μου,
σε αισθάνομαι,
με αισθάνομαι..
Ελεύθερη,μα συνάμα δεμένη με τα δεσμά σου.
δεσμά οι αισθήσεις,
ένας κόσμος αισθήσεων.
ένας κόσμος εσύ,
το όλον εσύ,
το μέρος εγώ.
Μέσα σου ολοκληρώνομαι,
και φτάνω στην ευδαιμονία.
 Μία Εδέμ,
ένας παράδεισος.
ο παράδεισος μου.

6 σχόλια: