Αγαπάμε το άγνωστο, ερωτευόμαστε το περαστικό και πληγώνουμε το δεδομένο.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

δύο ουρανοί*

Θα μαζεύω βότσαλα 
να τα ρίχνω στην θάλασσα να σχηματίζουν αστέρια και φεγγάρια.
θα κολυμπώ ανάμεσα τους,στον δικό μου ουρανό.
θα παίρνει το χρώμα κάθε ευχής,κάθε σκέψης.
 και όταν είναι μαύρος θα ρίχνω χρωματιστά λουλούδια...
θα φωνάζω τραγουδιστά πεταλούδες..
με το άγγιγμα τους να γαληνεύει..
να παίρνει χρώμα από τα μάτια μικρού παιδιού..
~~~~
Δάκρυα γοργόνας θα μουσκεύουν την ακρογιαλιά
πανσέληνος το βλέμμα των παιδιών που τραγουδάνε ψιθυριστά παραμύθια με νεράιδες και ξωτικά.
Πιασμένα από το χέρι θα σχηματίζουν τώρα αυτά τον ήλιο.
Το τραγούδι τους,πουλιά στον ουρανό.
Ένας ουρανός γεμάτος παιδικά χαμόγελα και ευτυχία.
Αθωότητα και γαλήνη.
~~~~
Δύο ουρανοί..
νύχτα και μέρα...
αυτούς θέλω να αντικρίζω..
σαν δύο άσπρα περιστέρια να πετάνε και να μου μεταδίδουν όλα αυτά.




SOF...=)

9 σχόλια:

  1. αχ,το μόνο που χρειαζόμουν μετά από αυτή την απίστευτη ημέρα,ήταν ένα κείμενό σου!
    υπέροχο,μοναδικό..όπως πάντα!



    κολλήσαμεεε κολλήσαμεεε!
    δεν πειράζει,αξίζει η μουσικήηη♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ωωω αγάπηη σ'ευχαριστω πολύ! και με χαροποιούν τα λόγια σου ♥


      κολλήσαμεεε! φυσικάα και αξίζειι=)

      Διαγραφή
  2. Απλά, υπέροχο.
    Περιττό το σχόλιό μου στο αριστούργημά σου.
    Καλή σου ημέρα.ΝσΓ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απλά, υπέροχο.
    Περιττό κάθε σχόλιό μου στο αριστούργημά σου.
    Καλή σου ημέρα. ΝσΓ

    ΑπάντησηΔιαγραφή