άνεμος η αγάπη.

ήρεμη θάλασσα,

ξαφνικά κύματα,

μικρά,

μικρά αρχικά,

                                             μετά μεγάλα,
                                       μεγάλα με ένταση..

~~

 ήρεμη ψυχή,

με ελάχιστες φθορές,

χαραγμένος πάνω της ο "άνεμος".

~~

 άνεμος για την δημιουργία κυμάτων,

άνεμος για την εμφάνιση φθορών και ανεξίτηλων αισθημάτων.

 ~~

ξαφνικά φυσάει μέσα σου,

χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το πως και το γιατί,

απλά εμφανίζεται και "ξυπνάει" κάθε σκιά σε κάθε κρυφή γωνία.

~~

ξέφυγε από τον ασκό του Αιόλου

και διαδραματίζει ρόλο με αδυσώπητο χαρακτήρα.

προσπαθείς να το στριμώξεις ξανά μέσα στον ασκό,

μα μάταιη η κάθε προσπάθεια...

**ανεξίτηλος έγινες.

Sof...=)

Πλάνη.

"Αναζητείται ελπίς"

 ψιθύρισε το κορίτσι.

Ένας ψίθυρος με μία ψυχή που κραύγαζε.

"Αναζητέιται οξυγόνο"

φώναξε.

Μια φωνή με διακεκομμένη αναπνοή.

Άκου με,

ζω σε έναν κόσμο καμμένο,

σαν χαρτί γραμμένο μέσα σε φωτιά.

Χάνονται αυτά που έχουν γραφτεί.

Κοιτάζω έναν ουρανό με σύννεφα,

εισπνέω αέρα θέλοντας να με πνίξει.

Χαιρετάω πρόσωπα φαινομενικά χαρούμενα

και γνωρίζω ψυχές εξαπατημένες.

Απορώ με την γύμνια αυτών που "βιάζουν" κάθε πτυχή

  του κόσμου.

Γνωρίζω όμως το πόσο βιασμένη είναι η δική τους ψυχή.

 Αδυσώπητο το κλίμα.

Αδυσώπητο σου λέω.

Οι ψυχές των ανθρώπων παιχνίδι δεν είναι.

Σκληρό να τις καταπατάς.

https://www.youtube.com/watch?v=PfEFfSKiUVE

Sof..

Περιπλάνηση.

Φιγούρες σκιών περιπλανιούνται,

περιπλανιούνται εδώ κι εκεί.

Γυμνές από ψυχή,

γυμνές από αισθήματα.

Σε μια πόλη με νεκρά βήματα,

ψάχνουν αυτό το κάτι,

αυτό το ανέγγιχτο,

το άπιαστο,το άυλο το όνειρο.

  ~~

Πιο'κει παλεύουν,

παλεύουν με το φως,

το φως της νύχτας,

το φως του φεγγαριού.

 Τους σβήνει βλέπεις τα ίχνη η πανσέληνος,

μα αυτή ακάθεκτη φωτίζει.

Φωτίζει δρόμους και στενά,

σοκάκια και κρυφές γωνιές.

Τρόμαξε η πόλη όλη,

τρόμαξε από την γύμνια τους,

τρόμαξε από την γύμνια της ψυχής τους.

 *δύσκολα ξεχνά η καρδιά.

Sof...=)

 

βυθός.

Στερνιαίο σφύξιμο,

διακεκομμένη αναπνοή.

~~

Ψάχνεις φως στο σκοτάδι,

και σκοτάδι στο φως.

 Περιμένεις βροχή το καλοκαίρι

και ζεστά πρωινά τον χειμώνα.

Προσμένεις μια συλλαβή να βγει,

να κυλήσει σα νερό προς εκείνον,

να τη συλλάβει,να την αγκαλιάσει,να τη νιώσει

γιατί έτσι θα νιώσει εσένα.

 Μα οι μάταιες προσπάθειες

και το αδιάφορο βλέμμα του πονάνε.

Έτσι το σφύξιμο γίνεται όλο και πιο έντονο,

σα να είσαι βυθισμένη σε ωκεανό και να προσπαθείς διακαώς να φτάσεις στην επιφάνεια,

να βγάλεις την άκρη της παλάμης σου να νιώσεις τον αέρα που θα την διαπερνά.

Αλλά κάτι σε κρατάει σφιχτά από τον αστράγαλο...και μένεις εκεί..

ο χρόνος κυλάει αμείλικτα,

εσύ ακόμη προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια.

Sof

τρεις ανάσες.

(αρχικά)

Μετρώ ανάσες.

Μία ανάσα πριν από κάθε αρχή,μία ανάσα μετά από κάθε τέλος.

Πολλές ανάσες για να σε αγαπήσω,

μία ανάσα για να σε ερωτευτώ.

Εισπνέω την λάμψη σου,

εκπνέω χαμόγελο.

~~

(ύστερα)

Νιώθω παλμούς.

Άλλοτε είναι γρήγοροι,πάλλοντας πάνω σε γραμμές πενταγράμμου σαν τριακοστά δεύτερα με διάρκεια μια ανάσα

κι άλλοτε πιο αργοί σαν ένα ολόκληρο.

 ~~

 (τέλος)

Ψηλαφίζω πρόσωπο.

Μάτια μεγάλα σαν ολόγιομο φεγγάρι

βλεφαρίδες όμοιες με κύμα,

-στόμα-ένα χαμόγελο μισοφέγγαρο

και χείλη γεμάτα τρικυμία,

μια γεύση θαλασσί.

 *και είναι στιγμές που απλά κοιτάς στο πουθενά.

Sof...=) 

ακρο-βάτης.

Ήταν νύχτες θυμάμαι που μου μάθαινες να ισορροπώ."Ακροβάτης" μου ζητούσες να γίνω.Διόλου εύκολο,μα με έπιανες από το χέρι με βηματισμό αργό και προχωρούσαμε σε κάθε σχοινί που εμφανιζόταν.Ήταν μία καμπύλη,-θυμάσαι?-κάθε φορά ήθελα διακαώς να την διασχίσω.Άλλοτε ήταν πιο μεγάλη,άλλοτε πιο μικρή,αναλόγως την διάθεση σου.Ξέρεις για ποια καμπύλη σου μιλάω..αυτή που με έκανε να θέλω να γίνω "ακροβάτης",αυτή στο κέντρο περίπου του προσώπου σου,αυτή που έκανε τα μάτια σου αστέρια.

Μα το βράδυ που μου άφησες το χέρι,νομίζοντας πως έχω μάθει πλέον να ισορροπώ έπεσα,

αφού από καμπύλη γραμμή μεταμορφώθηκε σε ευθεία,

μια ευθεία με σημεία αδυσώπητα. 

Ένας ακροβάτης πλέον με πληγωμένα γόνατα

δίχως ισορροπία.

 *http://www.youtube.com/watch?v=E4aGmXH10g4

το λάτρεψα=)

Sof...=) 

ά-χρωμη σιωπή.

Σε έναν κόσμο από χαρτί,

ανάβω φωτιά με τ'όνειρα,

πίσω από τα συρματοπλέγματα του μυαλού.

 Καίω την πραγματικότητα,
μα
κραυγάζει το μέσα μου.
Πληγές.
πληγές στο σώμα,στην ψυχή.
Πονάω εδώ,
κι εδώ.

κουρασμένα ματόκλαδα,
ζωντανό βλέμμα.
Κοιτάζω,ατενίζω,κοιτάζω,ατενίζω,
ψηλαφίζω με τα ακροδάχτυλα τον ορίζοντα.
Διακρίνεται απόχρωση συναισθημάτων,
άλλοτε σκούρα,άλλοτε ανοιχτόχρωμη
κι άλλοτε μία άχρωμη σιωπή κυριαρχεί.
οσμή,οσμές,μυρωδιά,μυρωδιές.
ίσως βρεγμένη γη,
ίσως ένα γλαστράκι δυόσμο.
~~
ένας παράδοξα επιβλητικός κόσμος.

Sof...=)

δίχως ψυχικό σθένος.

Πετάει η ψυχή,

πουλί λαβωμένο.

Φτερά αναδιπλωμένα,

μαύρα σαν ουρανό χειμώνα.

Αβοήθητη τώρα στην άκρη μιας παλιάς,

ξεθωριασμένης γέφυρας περιμένει.

Πέρασμα ζωής-θανάτου

και εσύ στο κέντρο να κοιτάς σαν απαθής θεατής.

Σου δίνει το χέρι της,

άγγιγμα σκιάς.

*https://www.youtube.com/watch?v=A6gVkrQZYYQ

Sof...=

αναπνοή.

Βαρέθηκα το προσωπείο.

ναι,με πονάνε πολλά

με μαχαιρώνουν πολλά.

Εσύ με το μαχαίρι όμως,

περισσότερο. 

 ~~

 -Βγάζω το προσωπείο τώρα.

*https://www.youtube.com/watch?v=vk_cGcs-hm0

Sof...=)

κόκκινο.

Συλλαβίζω κάθε λέξη,

έτσι κάθε γράμμα μένει περισσότερο στα χείλη μου,

γεύση αναμνήσεων.

*https://www.youtube.com/watch?v=LZNSwB8Mh1U

Sof...=)

άσπρο ή μαύρο.

Σαν πέφτει το σκοτάδι,

  καμβάς γίνεται το μυαλό.

 γεννιούνται φιγούρες σα σκιές

φωνές από άλλο κόσμο.

άλλες περπατάνε πάνω σε λάμπες,

άλλες σε τζάμια λερωμένα από βροχή.

~~

 σε ένα σοκάκι ένα παιδί γράφει σε τοίχο

και ένα άλλο κρατάει το κουτί με την μπογιά.

 ψυχές με αγωνία,κορμιά κουρασμένα

κραυγάζουν στον τοίχο

και ένας γέρος πλάτωνας εκφράζει γνωμικά

για παλαιότερη ζωή,ζωή ονειρεμένη,ζωή προδωμένη

από ληστές του χθες,του παρόντος και του μέλλοντος.

~~

ένας γλάρος εξερευνεί ακόμη τον ορίζοντα ουρανού-θάλασσας,

αφήνοντας σημάδια ζωής.

https://www.youtube.com/watch?v=ESv5uhrHqpM 

Sof..=)

αδυσώπητο

έγιναν τα απίστευτα πιστευτά

και η αγάπη πόνος.

~~

το κύμα αλλοιώνει τον βράχο

και στέκομαι εκεί.

βράχος-θάλασσα,

ένα βήμα μπρος,ένα πίσω.

σύνορο.

~~

έγιναν τα απίστευτα πιστευτά

και η αγκαλιά δίχως ασφάλεια.

~~

 έλλειψη φωτός,σκοτάδι

έλλειψη οξυγόνου,κόμπος.

~~

χαραγμένα σε ματωμένα πανιά προδομένα σ'αγαπώ

και ο χρόνος κυλά αμείλικτα.

τίποτα,μιλάει η δύση με την ανατολή,

απέραντο κενό στον ουρανό

~~

έγιναν τα απίστευτα πιστευτά

και τα ματόκλαδα υγρά τρεμοπαίζουν στο λιγοστό φως της σελήνης.

Sof...=)

ξαστεριά.

Συγχώρα με,

μα αγαπάω πρόσωπα 

και όχι προσωπεία.

είναι και το "γιατί" που στεγνώνει πάνω σε ξερά χείλη.

Sof...=)

πλαστά πρόσωπα.

Δεν σε φοβάμαι ζωή,

μα φοβάμαι τα πρόσωπα του κόσμου.

  κατρακυλάω τις σκάλες του

και πέφτω σε έδαφος ανώμαλο.

στηρίζομαι στις παλάμες μου

και προσπαθώ να σηκωθώ.

τα πρόσωπα,

αυτά τα πρόσωπα που δάκρυα γεμίζουν 

τα βλέφαρα μου,

 δεν με αφήνουν.

πατάνε δάχτυλο,κάθε δάχτυλο της παλάμης

και με πονάνε,

αλήθεια σου λέω με πονάνε.

τόση γύμνια ψυχής διαθέτουν,

τόσο άδειο βλέμμα,

που θαρρείς πως ακόμα και η θάλασσα 

 είναι γεμάτη ζωή,

πως αν την αντικρίσεις θα δεις

ναι,θα δεις πως η ψυχή της πάλλεται 

στον ήχο των κυμάτων της.

αυτά τα πρόσωπα όμως του κόσμου

δεν έχουν ζωή,

πάσχουν από κάτι που χαρακτηρίζεται

"πλαστό" 

και μαστιγώνουν τα αληθινά πρόσωπα.

 Sof...=)

Μιλώντας για...

όταν μιλούσες για αστερισμούς

μιλούσες για αστέρια πιασμένα από το χέρι;

και όταν μιλάς για εμάς,

μιλάς για αγάπη συνδεδεμένη με την καρδιά;

~~

για δες που πάλλονται,χορδές οι ψυχές μας

σε ρυθμό αρμονίας-έντασης.

κι ένα ουράνιο τόξο περιμένει

ύστερα από κάθε μπόρα μας να εμφανιστεί.

ο άνεμος δίνει μορφή στα στάχυα,

εγώ σε εσένα.

λιβάδι θαρρείς πως είναι,

πράσινο με κομμάτια διάσπαρτα άχρωμα,άοσμα..

μα υπερτερεί η ζωή,το χρώμα..

Sof...=)