Στερνιαίο σφύξιμο,
διακεκομμένη αναπνοή.
~~
Ψάχνεις φως στο σκοτάδι,
και σκοτάδι στο φως.
Περιμένεις βροχή το καλοκαίρι
και ζεστά πρωινά τον χειμώνα.
Προσμένεις μια συλλαβή να βγει,
να κυλήσει σα νερό προς εκείνον,
να τη συλλάβει,να την αγκαλιάσει,να τη νιώσει
γιατί έτσι θα νιώσει εσένα.
Μα οι μάταιες προσπάθειες
και το αδιάφορο βλέμμα του πονάνε.
Έτσι το σφύξιμο γίνεται όλο και πιο έντονο,
σα να είσαι βυθισμένη σε ωκεανό και να προσπαθείς διακαώς να φτάσεις στην επιφάνεια,
να βγάλεις την άκρη της παλάμης σου να νιώσεις τον αέρα που θα την διαπερνά.
Αλλά κάτι σε κρατάει σφιχτά από τον αστράγαλο...και μένεις εκεί..
ο χρόνος κυλάει αμείλικτα,
εσύ ακόμη προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια.
Sof
κι όταν ανέβεις από το βυθό,
ΑπάντησηΔιαγραφήθα καταλάβεις πως ήταν μάταιο όλο αυτό το σφίξιμο!
και πως μπορούσες να κολυμπήσεις,
αλλά φοβόσουν.
γιατί ο φόβος,πάντοτε μας κρατάει πίσω..
σίγουρα..
Διαγραφήέγραψε το σοφακι! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήλεςς?? ευχαριστωωω=)
ΔιαγραφήΌμορφο=) Πολύ=)
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'ευχαριστώω =)
ΔιαγραφήΚύριε Πολιτόπουλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχο το σχόλιο σας για ακόμη μια φορά...το μυαλό ταξίδεψε από τον ουρανό έως τον βυθό της θάλασσας...
σας ευχαριστώ πολύ!
Καλό σας βράδυ =)
Πολύ όμορφο, Σοφία μου! Και εκφραστικό μέσα απ'τις έντονες αντιθέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα :)
υγ: Η φωτογραφία είναι τόσο μα τόσο ταιριαστή :)
Σεβάχ μου σ'ευχαριστώ πραγματικά!
Διαγραφήκαλό ξημέρωμα και σε εσένα!
υγ.αυτό ήθελα να καταφέρω,χαίρομαι =)
Κι όμως, έβρεξε σήμερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε, είμαστε πιο δυνατοί απο τις αλυσίδες που μας κρατάνε...
τι άλλαξε..
Διαγραφή