"Αναζητείται ελπίς"
ψιθύρισε το κορίτσι.
Ένας ψίθυρος με μία ψυχή που κραύγαζε.
"Αναζητέιται οξυγόνο"
φώναξε.
Μια φωνή με διακεκομμένη αναπνοή.
Άκου με,
ζω σε έναν κόσμο καμμένο,
σαν χαρτί γραμμένο μέσα σε φωτιά.
Χάνονται αυτά που έχουν γραφτεί.
Κοιτάζω έναν ουρανό με σύννεφα,
εισπνέω αέρα θέλοντας να με πνίξει.
Χαιρετάω πρόσωπα φαινομενικά χαρούμενα
και γνωρίζω ψυχές εξαπατημένες.
Απορώ με την γύμνια αυτών που "βιάζουν" κάθε πτυχή
του κόσμου.
Γνωρίζω όμως το πόσο βιασμένη είναι η δική τους ψυχή.
Αδυσώπητο το κλίμα.
Αδυσώπητο σου λέω.
Οι ψυχές των ανθρώπων παιχνίδι δεν είναι.
Σκληρό να τις καταπατάς.
Sof..
μα τ'αγάπησα από πριν!
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπημένη <3
ΑπάντησηΔιαγραφήόμως το φως δεν πεθάνει το φως περιμένει! :*! σοφακι σ αγαπάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσιιι =)
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ σας αγαπώω χεχ
http://www.youtube.com/watch?v=xOJD94y1k0o
Διαγραφήχαχα
Διαγραφήτι λέει εσύ;
Διαγραφήκι ακομα πιο σκληρο οταν εχουν καταπατησει τη δικη σου κ ξερεις πως νιωθουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο απογευμα! :)
σίγουρα!
Διαγραφήκαλό σου απόγευμα =)