Περιπλάνηση.

Φιγούρες σκιών περιπλανιούνται,

περιπλανιούνται εδώ κι εκεί.

Γυμνές από ψυχή,

γυμνές από αισθήματα.

Σε μια πόλη με νεκρά βήματα,

ψάχνουν αυτό το κάτι,

αυτό το ανέγγιχτο,

το άπιαστο,το άυλο το όνειρο.

  ~~

Πιο'κει παλεύουν,

παλεύουν με το φως,

το φως της νύχτας,

το φως του φεγγαριού.

 Τους σβήνει βλέπεις τα ίχνη η πανσέληνος,

μα αυτή ακάθεκτη φωτίζει.

Φωτίζει δρόμους και στενά,

σοκάκια και κρυφές γωνιές.

Τρόμαξε η πόλη όλη,

τρόμαξε από την γύμνια τους,

τρόμαξε από την γύμνια της ψυχής τους.

 *δύσκολα ξεχνά η καρδιά.

Sof...=)

 

βυθός.

Στερνιαίο σφύξιμο,

διακεκομμένη αναπνοή.

~~

Ψάχνεις φως στο σκοτάδι,

και σκοτάδι στο φως.

 Περιμένεις βροχή το καλοκαίρι

και ζεστά πρωινά τον χειμώνα.

Προσμένεις μια συλλαβή να βγει,

να κυλήσει σα νερό προς εκείνον,

να τη συλλάβει,να την αγκαλιάσει,να τη νιώσει

γιατί έτσι θα νιώσει εσένα.

 Μα οι μάταιες προσπάθειες

και το αδιάφορο βλέμμα του πονάνε.

Έτσι το σφύξιμο γίνεται όλο και πιο έντονο,

σα να είσαι βυθισμένη σε ωκεανό και να προσπαθείς διακαώς να φτάσεις στην επιφάνεια,

να βγάλεις την άκρη της παλάμης σου να νιώσεις τον αέρα που θα την διαπερνά.

Αλλά κάτι σε κρατάει σφιχτά από τον αστράγαλο...και μένεις εκεί..

ο χρόνος κυλάει αμείλικτα,

εσύ ακόμη προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια.

Sof

τρεις ανάσες.

(αρχικά)

Μετρώ ανάσες.

Μία ανάσα πριν από κάθε αρχή,μία ανάσα μετά από κάθε τέλος.

Πολλές ανάσες για να σε αγαπήσω,

μία ανάσα για να σε ερωτευτώ.

Εισπνέω την λάμψη σου,

εκπνέω χαμόγελο.

~~

(ύστερα)

Νιώθω παλμούς.

Άλλοτε είναι γρήγοροι,πάλλοντας πάνω σε γραμμές πενταγράμμου σαν τριακοστά δεύτερα με διάρκεια μια ανάσα

κι άλλοτε πιο αργοί σαν ένα ολόκληρο.

 ~~

 (τέλος)

Ψηλαφίζω πρόσωπο.

Μάτια μεγάλα σαν ολόγιομο φεγγάρι

βλεφαρίδες όμοιες με κύμα,

-στόμα-ένα χαμόγελο μισοφέγγαρο

και χείλη γεμάτα τρικυμία,

μια γεύση θαλασσί.

 *και είναι στιγμές που απλά κοιτάς στο πουθενά.

Sof...=) 

ακρο-βάτης.

Ήταν νύχτες θυμάμαι που μου μάθαινες να ισορροπώ."Ακροβάτης" μου ζητούσες να γίνω.Διόλου εύκολο,μα με έπιανες από το χέρι με βηματισμό αργό και προχωρούσαμε σε κάθε σχοινί που εμφανιζόταν.Ήταν μία καμπύλη,-θυμάσαι?-κάθε φορά ήθελα διακαώς να την διασχίσω.Άλλοτε ήταν πιο μεγάλη,άλλοτε πιο μικρή,αναλόγως την διάθεση σου.Ξέρεις για ποια καμπύλη σου μιλάω..αυτή που με έκανε να θέλω να γίνω "ακροβάτης",αυτή στο κέντρο περίπου του προσώπου σου,αυτή που έκανε τα μάτια σου αστέρια.

Μα το βράδυ που μου άφησες το χέρι,νομίζοντας πως έχω μάθει πλέον να ισορροπώ έπεσα,

αφού από καμπύλη γραμμή μεταμορφώθηκε σε ευθεία,

μια ευθεία με σημεία αδυσώπητα. 

Ένας ακροβάτης πλέον με πληγωμένα γόνατα

δίχως ισορροπία.

 *http://www.youtube.com/watch?v=E4aGmXH10g4

το λάτρεψα=)

Sof...=)