Μα πώς να γυρίσω την πλάτη μου στο παρελθόν?
Είναι σα να θέλω να αγγίξω το αόρατο.
Σα να πρωταγωνιστώ σε ένα χαμένο παραμύθι.
Με πονάει το παρόν,το ξέρω.
Το μέλλον?Άγνωστο.
Οπότε μένω στο παρελθόν.
Όμως όταν το σκέφτομαι στο παρόν πονάω διπλά!
Δηλαδή στο μέλλον,θα πονάω τριπλά?
Δε θα το αντέξω.Θα χαθώ!
Όπως χάνονται τα λόγια στον αέρα
'Οπως χάνονται τα πάντα στο τέλος!
*ίδιο μέρος,δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές.παράξενο.
SOF...=)
μα πρόσεξε γλυκιά μου μήπως,μένοντας κολλημένη στο παρελθόν,χάσεις το μέλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δεν θα αξίζει.
στο λέω εγώ,που έχασα τόσα,χάνω τόσα επειδή
εμμένω στις αναμνήσεις.
γιατί η πραγματικότητα με πνίγει.
[και προσπαθώ να την πνίξω εγώ αγνοώντας την.]
αυτο ακριβως φοβαμαι..μηπως χασω το μελλον..αλλα περναει η σκεψη πως ισως το παρελθον γινει μελλον...μα ματαια το σκεφτομαι..=/
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμάσαι τι είχαμε πει;
Διαγραφήό,τι αξίζει,θα κρατήσει μέσα στο χρόνο.
και δεν πρέπει να το σκέφτεσαι,
γιατί σε πληγώνει.
αν άξιζε,δεν θα σε πλήγωνε!
θυμαμαι!!οντως,οντως! αυτο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα και εγώ απο αυτές τις σκέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήH Βαμβουνάκη γράφει "Η νοσταλγία είναι διεγερτική γιατι ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα .Αν δε μπορεί να τη συναντήσει τραβώντας μπροστά , στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του.Διαισθάνεται πως μονάχά σπάζωντας το φράγμα του χρονου και του παρελθότος ,ίσως να φτάσει στον χώρο τον άχρονο και να ειρηνεύσει.Δίχως ελπίδα αιωνιότητας καμμια ελπίδα δεν αντέχει για πολύ..."
πώς θα φυγουν αυτες οι σκεψεις ομως?
Διαγραφήαπιστευτα τα λογια της...=) συμφωνω απο την πρωτη λεξη μεχρι το τελος.!
Ο χρόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χρόνος θα σε βοηθήσει. Νέες γνωριμίες, νέες αγάπες, νέα ενδιαφέροντα και όπως είπε και η φίλη σου, οτι αξίζει, κρατά.
Κάποτε μου είχε πεί "Να ξέρεις πως θα τα θυμόμαστε στο μέλλον και θα γελάμε γλυκά, νά ξέρεις ότι θα μείνω δίπλα σου..." και ας περάσαμε δύσκολες στιγμές όταν Επρεπε να χωρίσουμε. Την θυμάμαι, την αγαπώ, την πονώ και χαίρομαι για Εκείνη μα η ζωή προχωρά. Χτυπήματα δεχόμαστε συνεχώς. Άλλοτε αντέχουμε και άλλοτε γονατίζουμε, μα συνεχώς στεκόμαστε στα πόδια μας. H καρδιά ειναι εύθραστη μα ευτυχώς αμπαλαρισμένη σε κείνα τα νάυλον με τις φούσκες για ν'αντέχει. That's life
ο χρονος...
Διαγραφήακριβωςς ολα αυτα.πραγματικαα!that's life λοιπον=)
ευχομαιι να περναςς καλαα=) παντα να χαμογελας!