*Εις το επανιδείν

Ποτέ μου δεν είχα πιστέψει πως οι άνθρωποι είναι σαν τα πουλιά.

Μου ήταν πάντα δύσκολο.

Μα νομίζω πως τώρα το αισθάνθηκα.Με διαπέρασε.

Είναι πουλιά και φεύγουν, πετούν μακριά.

Πώς το καταφέρνουν όμως σε τέλειο βαθμό?

Να φεύγουν χωρίς προειδοποίηση.

Έστω μία λέξη.

"Αντίο"θα μου ήταν αρκετό,νομίζω

Αυτή η ψυχρή λέξη που πίσω της κρύβεται το "φεύγω από εσένα."

Μα όχι να φεύγουν έτσι ξαφνικά στα κρυφά.

Δεν είμαι ένα σπίτι που απλά το αφήνεις.

Άνθρωπος είμαι.

Το σπίτι δεν έχει αισθήσεις,αισθήματα.δεν πονάει.

Πίστευα πως το ήξερες.

Αλλά αφού με άφησες πουλί μου,θα σε αφήσω και εγώ.

Αυτό είναι που επιθυμείς πλέον.

Το κατάλαβα,είμαι σίγουρη.

Πλέον θα είναι αδύνατο να καταφέρω το ακατορθωτό.

Αυτό που φοβόμουν είναι η κατάληξη αυτή.

Απλά νόμιζα,πως να..υπήρχα και εγώ στην ζωή σου.

 Πολλές φορές δίνεις πολλά και παίρνεις λίγα πίσω..έως και τίποτα..

Ήμουν εκεί πάνταα.το ήθελα και ήμουν

Το ξέρω δεν θα πάψω να νοιάζομαι για εσένα..μα εσύ έπαψες να νοιάζεσαι.

Η ζωή μας παίζει παράξενα παιχνίδια.

Μα συμβιβάζεσαι.

Έτσι θα κάνω και εγώ.δεν είναι εύκολο μα θα το προσπαθήσω

Θα κοιτάω τον ουρανό και θα σε βλέπω να πετάς μαζί με τα άλλα πουλιά..

Θα πηγαίνεις μακριά...

Και εγώ θα είμαι εδώ κάτω...θα χαίρομαι που είσαι καλά..

Σου είχα πει και θα το λέω για πάντα,

το μόνο που θέλω είναι να σε περιτριγυρίζει η ευτυχία..

δεν είναι εύκολα να τα πω αυτά

γι αυτό τα γράφω

και ας μην τα δεις ποτέ

σήμερα κατάλαβα το πόσο μακριά μου είσαι.

Κάτι σαν αντίο?όχι όχι ποτέ δεν μου άρεσε το αντίο

Εις το επανιδείν λοιπόν

Σε φιλώ!

shadow...hmm maybe..

Ε και;Σαν σκιά τριγυρνώ.

Ούτε στο φως φαίνομαι νομίζω.οπότε παύω να είμαι σαν σκιά.

Είμαι απλά αόρατη.

Μία αόρατη μορφή.

Που την χτυπάνε οι άλλοι,χωρίς να το καταλάβουν.αφού δεν την βλέπουν.

Μία μορφή σκισμένη σε κομμάτια.

Μία μορφή που σιγά σιγά χάνεται,νομίζω.

Δεν θα την χτυπάνε πια.

Αρκετά έχουν μείνει τα σημάδια πάνω της,μέσα της.

Την βαραίνουν πώς το λένε?Την πληγώνουν.την σκοτώνουν.

Και ας είναι αόρατη.

έτσι την έκαναν. 

Δεν το θέλησε.δεν το επιθυμούσε.

Προσπάθησε να την ακουμπήσεις.χωρίς να την πονέσεις όμως.

Μην μου πεις δεν την βλέπω.

Δεν θα σε πιστέψω.

 *Κενό

SOF..=)

 

Παρελθόν,παρόν,μέλλον.συμπίπτουν.

Μα πώς να γυρίσω την πλάτη μου στο παρελθόν?

Είναι σα να θέλω να αγγίξω το αόρατο.

Σα να πρωταγωνιστώ σε ένα χαμένο παραμύθι.

Με πονάει το παρόν,το ξέρω.

Το μέλλον?Άγνωστο.

Οπότε μένω στο παρελθόν.

Όμως όταν το σκέφτομαι στο παρόν πονάω διπλά!

Δηλαδή στο μέλλον,θα πονάω τριπλά?

Δε θα το αντέξω.Θα χαθώ!

Όπως χάνονται τα λόγια στον αέρα

'Οπως χάνονται τα πάντα στο τέλος!

*ίδιο μέρος,δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές.παράξενο.

SOF...=)

Ένα ξωτικό..μα έφυγε

Ένα ξωτικό της πόλης με πλησιάσε.

Με το χέρι του ακούμπησε το χαμόγελο μου,

προσπάθησε να δει μάλλον αν είναι αληθινό.

Πήρε το χέρι μου και από τα δάχτυλα τον δείκτη...

Προσπάθησε να μου δείξει τον ήλιο και κάτι σύννεφα.

Έφυγε σιωπηλά.

Το βράδυ ξανά ήρθε εκεί που καθόμουν μόνη.

Ακούμπησε τα δάκρυα μου

Τα φίλησε.

Προσπάθησε να δει μάλλον αν είναι αληθινά.

Μετά με τον δείκτη ξανά μου έδειξε τα αστέρια και το φεγγάρι.

Με έπιασε και με πήγε κάτω από το φως του φεγγαριού

κάτω από την λάμψη των αστεριών

όλα έγιναν αθόρυβα..

 Το φεγγάρι όμως έμοιαζε να ήταν μισό.

Έτσι όπως ένιωθα και εγώ καθώς με εγκατέλειψε,

το ξωτικό της πόλης μου.

'Ολα μοιάζουν τόσο ανούσια.

Νομίζω πως είχε καταλάβει ότι το χαμόγελο ήταν αληθινό,

όπως και τα δάκρυα του αποχωρισμού.

 

 *πάρε με να πετάξουμε τουλάχιστον πάνω από την πόλη μας

SOF...=)

έτσι ξαφνικά,μαζεύτηκαν τόσα...

Είναι πράγματα που τα δίνεις με όλη σου την ψυχή.

Χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση.

Ξέρω πως δεν κερδίζω τίποτα απολύτως,

Ίσως να κάνω τελικά μόνο κακό στον εαυτό μου.ίσως..ίσως...

Μα όταν νιώθεις πως όλα αυτά δεν βγάζουν πουθενά..απογοητεύεσαι τόσο..

Αισθάνεσαι πως αυτό που είχες πλέον το έχεις χάσει μέσα από τα χέρια σου,οριστικά προφανώς.

Το ξέρω τις περισσότερες φορές δεν είναι από δική σου επιλογή,

Τόσοι παράγοντες επηρεάζουν καθημερινά την όλη ροή της ζωής σου...

Δύσκολο να φέρεις το παρελθόν στο μέλλον.

Δύσκολο να καταφέρεις το αδύνατο.

Από την άλλη λένε ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται,το ευελπιστώ τότε...

Μακάρι να είχαμε ένα μαγικό ραβδί και λίγη αστερόσκονη να καταφέρναμε αυτά που θέλαμε.

Μα ακατόρθωτο φυσικά.

΄Οσο και να ζω στον δικό μου κόσμο,όσα όνειρα και να κάνω,όσες ελπίδες και να έχω.

Έρχεται η στιγμή που πέφτεις και πέφτεις απότομα.όχι πάνω σε στρώμα ή σύννεφα,

αλλά σε τσιμέντο ή σε θάλασσα..και επειδή πέφτεις τόσο ξαφνικά και απότομα σε πονάνε τα νερά της θάλασσας..

Μακάρι να ήξερα..να ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου..που βαδίζω...

Γιατί είμαι έτσι αυτή την περίοδο...και χάνω τόσα που θέλω...

 δυστυχώς ναι...

Ας περάσουμε τουλάχιστον καλά σήμερα=) 

Ακόμα η Σοφ γράφει...εγώ είμαι...

Σκόρπιες σκέψεις...

Μέσα στην αγκαλιά σου χάνομαι,αφήνομαι.

Κοίτα την θάλασσα,είναι πολύ ήρεμη.

Ένα καλοκαιρινό χαμόγελο,ένα χειμωνιάτικο σ'αγαπώ.

Περπατάς σε σύννεφα?

 Εγώ όχι.

Πάνω σε βότσαλα βρίσκομαι.

Με πονάνε.

Δεν μπορώ να δω τον ήλιο.

Τα αστέρια.

Το φεγγάρι.

Ο αέρας με πνίγει..

Είναι τόσο ζεστός.

Δεν με βοηθάει.

Το νερό παγωμένο.

Πώς θα κολυμπήσω?

Ο καθρέφτης μου σπασμένος στην μέση.

Από τα αριστερά το μισό εγώ μου,από τα δεξιά το υπόλοιπο.

Νιώθω σα να θέλει κάτι να βγει από μέσα μου.

Εγώ το εμποδίζω.

Να να τώρα.

Ακούμπα το στέρνο μου να δεις.

Το νιώθεις?

Πήγαινε λίγο πιο αριστερά.

Πες μου τι νιώθεις.

Προχώρα στον λαιμό.

Ο παλμός μου είναι γρήγορος.

Μα σταματάει που και που.

Θα έρθει καταιγίδα μέσα μου.

Είμαι σίγουρη.

Θα βρέξει.

 *Ελπίζω να με θυμάσαι που και που...

Sof..=)

Στους δρόμους...

Τα φώτα της πόλης σβήνουν,

ίσα ίσα που διακρίνεις τους δρόμους με την βοήθεια του φεγγαριού.

Περπατάω στα τυφλά.Δεν πάω κάπου συγκεκριμένα,αλλά ψάχνω κάτι συγκεκριμένο ίσως μάταια.

Προσπαθώ με λέξεις κομμάτια να κάνω το ακατόρθωτο εφικτό.

Ποιός με καταλαβαίνει όμως?

Νομίζω θα με περάσουν για τρελή,με τρελές λέξεις και συναισθήματα. 

Μα,το ξέχασα,κανείς δεν είναι γύρω μου.ούτε καν η σκιά μου.

Και να ήταν όμως,δεν θα με ενδιέφερε.

Εγώ θα συνεχίσω να μιλάω.Θα αποτρέψω το ακατόρθωτο να μείνει έτσι.

Με τι δυνάμεις όμως?

Περπατάω στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης με σκυμμένο το κεφάλι.

Ποιός θα βρεθεί να με σηκώσει ολόκληρη?

Να με πάρει αγκαλιά και εγώ να ξέρω πως είναι αυτός.

Να του ψιθυρίσω αυτά που θέλω,αυτά που φοβάμαι.αυτά που αγαπώ.

 Sof..=)

*Με μία βαλίτσα...

Με μία βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις έκλεισα την πόρτα μου

Δεν χρειάστηκα τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο να πάρω μαζί μου

Πήγα στον πλησιέστερο σταθμό τρένων..

Έκοψα το εισητήριο μου,

Ώρα αναχώρισης:Άγνωστη

Προορισμός:Μη προβλέψιμος

Περιμένα δίπλα από τις ράγες του τρένου,

Ένα παγκάκι ξύλινο,άψυχο που από την μία πλευρά έγερνε..και ακουμπούσε κάτω στο έδαφος..

Ήταν όμως το μόνο που υπήρχε..

Έκατσα,άφησα στα πόδια μου την βάλιτσα..δεν την έχασα λεπτό από τα μάτια μου

Το περιεχόμενο:16 χρόνια αναμνήσεων.

Περιμένα,περιμένα..

Δεξιά αριστερά το κεφάλι..

Έπιανα,άφηνα ένα τουφάκι από τα μαλλιά μου.

Το άκουσα να έρχεται.

Κάνω να πιάσω την βαλίτσα,να σηκωθώ να στρέψω το κεφάλι μου μπροστά.

Μα κάτι,αλήθεια,με κράτησε.

Έκατσα σιωπηλή και έστρεψα το κεφάλι μου από την αντιίθετη πλευρά.

Το άφησα να περάσει.Ουτέ καν στάση δεν έκανε.

Άρχισα να παίζω πάλι με τα μαλλιά μου.

Μετά από το πρώτο τρένο που άφησα.

Πέρασαν και άλλα,και άλλα,και άλλα

Μα εγώ απλώς τα άφηνα να περνάνε.

Ουτέ να τα κοιτάξω.

Μόλις περνούσαν έβλεπα μόνο τον καπνό τους που είχε μείνει,μετά εξαφανιζόταν και αυτός.

Κάθησα εκεί,στο παλιό παγκάκι.

 Το εισητήριό μου,στην παλάμι μου.Να έχει γίνει χίλια κομμάτια.από τα ιδρωμένα και ζεστά χέρια μου,

Άνοιξα την παλάμη μου,και φύσηξα να φύγουν όλα.Τα είδα να πετάνε μπροστά μου.έφυγαν σαν τα τρένα.

Είχε νυχτώσει.

Από στιγμή σε στιγμή θα περνούσε το τελευταίο.

Σκεφτόμουν τι να κάνω.

Το άκουγα,πλησιάζε,

Δίσταζα.

Το άφησα να περάσει και αυτό.

Σαν πουλιά στον ουρανό ήταν.

Και εγώ,το πιο δειλό πουλί.δεν έφυγα.δεν πέταξα.

Γλυκιές καληνύχτες!φιλιά..

SOF..=)