Θυμάσαι που παίρναμε κρυφά βότσαλα
και τα πετούσαμε στην θάλασσα ?
Προσπαθούσες να μου μάθεις να πηδάνε στην επιφάνεια...
~~
-διάλεξε ένα βότσαλο..
με τα ακροδάχτυλα βυθισμένα στο νερό έψαχνα να βρω...
-αυτό εδώ.ναι αυτό θέλω.
θυμάμαι το χάιδεψες,το έκλεισες στην παλάμη σου,μετά το φύλαξες.
-πιάσε ένα άλλο.
δεν ρώτησα το γιατί.
-ορίστε,αυτό εδώ.
με το ένα χέρι έπιασε το χέρι που κρατούσα την πέτρα..και με το άλλο έπιασε την μέση μου...ένιωθα την ανάσα του τόσο κοντά..
-θα μετρήσουμε,στο τρία θα το ρίξουμε.
εγώ μετρούσα δυνατά και αυτός από μέσα του.
-1,2,3
ούτε που κατάλαβα πότε έφυγε από το χέρι μου και έκανε τόσα βήματα στην θάλασσα.
-είδες?ήταν τόσο απλό
-μόνη μου ποτέ δεν το κατάφερα.
-κάτι θα έλειπε γι αυτό.
-ίσως.μα είναι παράξενο.
-τι είναι παράξενο?
-πώς γίνεται να έκανε επτά "βηματάκια"?
-αφού τόσα είναι τα γράμματα.
-μα,24 δεν είναι?
-εγώ ξέρω πως το Σ'αγαπάω έχει επτά.
δεν μίλησα.απλά έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του και πήρα το βότσαλο που είχε φυλάξει.
-να δούμε αν μου έμαθες καλά.μέτρησε πόσα θα κάνει τώρα.
το έριξα.
-9!τόσα πολλά...πιο καλά και από εμένα έμαθες.
-ναι,9...τόσα είναι τα γράμματα.
-ποιά γράμματα?
-της φράσης:εγώ να δεις.
σιωπή.
-ξέχνα βότσαλα και θάλασσα.Σ'αγαπάω
-εγώ να δεις...
μία αγκαλιά και το "παιχνίδι"
συνεχίστηκε.
Sof...=)
